Mimo że opis zaburzeń sprawia wrażenie zbioru informacji o rodzajach zaburzeń psychicznych i kryteriach ich rozpoznawania, podręcznik ICD-10 nie jest kompendium wiedzy medycznej. Wiele kategorii ICD-10 (także drugiej, współistniejącej klasyfikacji zaburzeń psychicznych – DSM-IV, stosowanej zwłaszcza w USA, w przypadku różnic definicji zaburzeń zamieszczono tu odpowiednie informacje) słabo przystaje do realności klinicznej, szczególnie do rzeczywistego obrazu zaburzeń nerwicowych. Stwarza to rozliczne trudności. Posługiwanie się pojęciami, proponowanymi przez obowiązujący system klasyfikacyjny jest silną sugestią, kształtującą schematy poznawcze studentów i lekarzy. Mają oni prawo oczekiwać, że właśnie takie jednostki chorobowe spotkają w swojej praktyce. Tymczasem, w kontakcie z pacjentami niezmiernie rzadko (jeśli w ogóle kiedykolwiek) spotyka się obrazy kliniczne, wynikające z opisów zawartych w tej klasyfikacji. Niekiedy prowadzi to do konstruowania diagnoz nieodpowiadających obowiązującym kategoriom, często prowokuje do pomijania faktów niezgodnych z teoretycznymi założeniami i do bezwiednego deformowania wyobrażeń o istocie choroby, na jaką cierpi konkretny pacjent. Stąd konieczność przypominania o tym, że nazwy zaburzeń i podziały nie są informacją o tym, jak przebiegają i manifestują się zaburzenia zdrowia. Między innymi z tego powodu prezentacja zasad ICD-10 połączona jest z próbami zbliżenia czytelnikowi tej rzeczywistości. Zachowanie w układzie tego podręcznika podziału na zaburzenia nerwicowe, dystymię i zespoły behawioralne, przy równoczesnym wskazywaniu na ich związki (a co najmniej współistnienie), może ułatwić poradzenie sobie z tymi trudnościami pogodzenia teorii z praktyką. (fragment wstępu)
